Tak naprawdę nie wiadomo od kiedy znane są Źródła polanickie. Po raz pierwszy wspominał o nich Georgius Aelurius w kronice ziemi kłodzkiej z 1625 r., podkreślając doskonały smak wód, które „pilnie odwiedzali zarówno zdrowi jak i chorzy” dodając, że przewożono je na różne uroczystości do miejsc nieraz bardzo odległych.
W 1827 r., istniało pięć źródeł wód mineralnych lecz eksploatowano tylko zdroje „Józefa” i „Jerzego”. Od 1903 r. prowadzone były w Polanicy-Zdroju wiercenia w poszukiwaniu nowych Źródeł. Pierwszy sukces uzyskano w maju 1904 r., kiedy z głębokości 34,6 m z wielką siłą na wysokość 5 m trysnęła woda nazwana później “Wielką Pieniawą”. Pod koniec listopada tegoż roku wywiercono drugie, również bardzo wydajne i zbliżonym składzie chemicznym źródło „Charlotty” (ob. “Pieniawa Józefa”). Po odwierceniu „Wielkiej Pieniawy” i „Charlotty” wszystkie eksploatowane wcześniej źródła, z wyjątkiem starego „Józefa” zanikły.
Polanica uniknęła zniszczeń II wojny światowej, dlatego też z chwilą przekazania uzdrowiska władzom polskim, bez większych problemów uruchomiono produkcję wody mineralnej „Staropolanka”. Rozlewnia funkcjonowała sezonowo, ale wydajność systematycznie rosła z 27 tys. butelek w II półroczu 1945 r. do 875 tys. w 1948 r. W 1949 r. zainstalowano nową linię produkcyjną, rozpoczęto rozlewanie wody leczniczej „Wielka Pieniawa” i w roku następnym produkcja znacznie przekroczyła przedwojenną, osiągając blisko 2,4 mln butelek. Od 1969 r. pracowały trzy linie rozlewające 51,6 mln butelek „Staropolanki” i 1,6 mln butelek „Wielkiej Pieniawy”.
Obecnie rozlewnia przy ul. Zakopiańskiej produkuje wodę mineralną „Staropolanka” z ujęcia „Pieniawa Józefa” oraz wodę „Wielka Pieniawa” pozyskiwaną ze Źródła o tej samej nazwie. Druga polanicka rozlewnia przy ul. Warszawskiej butelkuje wodę „Staropolanka 2000” ze Źródła P-300.
źródło: www.polanica.pl