Cenny krajobraz przyrodniczy o randze rezerwatu dotknięty ręką ludzką, aby maksymalnie wydobyć jego walory, jest obecnie wyjątkową atrakcją i częstym celem wypraw turystycznych. Sposób udostępnienia rezerwatów przyrody, odsłaniający przed turystami tajemnice natury, nie czyniący jej jednocześnie krzywdy, jest wielkim wyzwaniem dla projektantów.
Projektowany korpus wieży powtarza gabaryty swojego pierwowzoru, z kolei część obsługi gastronomiczno-technicznej mieści się w znacznie mniejszym pawilonie niż poprzednie schronisko. Największą atrakcją obiektu był i będzie panoramiczny taras widokowy na poziomie +30,00 m, obliczony starannie w XIX w., z którego podobno nocą można było zobaczyć światła Wrocławia i Pragi. Zdaniem autorów, wziąwszy pod uwagę istniejące uwarunkowania krajobrazowe, czyniące z kopuły Śnieżnika atrakcyjny cel wycieczek, odbudowa wieży będzie w sumie korzystnym rozwiązaniem, gdyż pozwoli na skumulowanie i kontrolowanie ruchu turystycznego na ściśle ograniczonym obszarze.
Szczególnym zainteresowaniem coraz liczniejszych turystów cieszą się bowiem nie te miejsca, gdzie tylko przyroda sama w sobie jest czynnikiem stanowiącym o ich atrakcyjności, lecz takie, w których obok elementu przyrodniczego, pełniącego w tym wypadku role tła i drugorzędnej ozdoby, znajdzie się zbudowany obiekt będący szczególnym celem wyprawy.